آخرین روز هوای خوب

امروز با دمای حداکثر ۲۳ درجه آخرین روز هوای خوب ساسکاتون محسوب می‌شه. باربیکیو امروز با استقبال بسیارگرمی روبرو شد .از رضا و مریم و نورلا که بیشترین حجم کار رو به عهده گرفتند و بقیه بچه‌هایی که کمک کردن ممنون.  

اهالی مناطق دشتی آمریکای شمالی بهتر از همه دنیا می‌دونن که زمستان و سرما چه مفهومی داره. من روز orientation که اوایل ژانویه بود و دما تازه به ۲۲- رسیده بود سرمای سخت رو اولین بار تجربه کردم. ما توی قسمتی از برنامه پیاده‌روی کناررودخونه داشتیم  یادمه وقتی به  بازارچه و مجتمع تفریحی  Forks رسیدیم از شدت سردرد بی‌تاب شده بودم. قربون ساسکاتون برم هر بار که آب و هواشو چک می‌کردم blizzard و آلارم frostbite رو می‌دیدم و از ۳۰- هم نمیومد بالا.  

اینجا همه مراکز خرید سرپوشیده نیست تو وینی‌پگ می‌پریدیم تو بازار و زندگی رنگی و زیبا می ‌شد. ما بستنی هم می‌خوردیم وسط زمستون تو بازار. ترسناکترش اینه که اینجا ایستگاههای اتوبوس Shelter  ندارن یه دونه از این بادای معمول ۳۵km که بیاد یه دور می‌زنی دور خودت و بعد شروع می‌کنی به یخ زدن. بیشتر از ۵ دقیقه که بایستی اول  آب بینی و آب چشمات یخ می‌بنده بعد گوشات یکی یکی سیاه میشن و میفتن بعد انگشتات. بعد شو نمی‌گم فعلا. ربطی به شال و کلاه نداره. من معمولا تو زمستون قرص مسکن رو روزی یه دونه حتما می‌خوردم.  

 قبل اینکه برم وینی پگ دوستام بهم تسلی زیاد دادن. حتی بعضی بچه‌ها رو دیدم که چله زمستون نیم ساعت تا دانشگاه پیاده میومدن و به من می‌گفتن عادت می‌کنی. ولی من خودم بعد از ۵ دقیقه تپش قلب می‌گرفتم. فکر نمی‌کنم هیچوقت بتونم اسکیمو بشم.

خلاصه تا حالا که این شهر کوچولوی ما خوب دووم آورده.  

خواستم بگم که 

اولا زندگی تو ساسکاتون بچه بازی نیست. اینجا اقلا ۶ ماه کمپلت زمستونه. زندگی اینجا مرد می‌خواد. مرد بزرگ.

دوم اینکه من اصلا یادم نمی یاد زمستون پارسال کسل شده باشم. چون با دوستام On campus بودیم و دانشکده هم ۶ متر تا خوابگاه فاصله داشت.  

اینجا هم سینما و تیاتر و مهمونی و nigth club و game هست.

سوم اینکه ما تو زمستونی که از ماه دیگه رسما پیداش می شه اینجا رو update می‌کنیم.

به قلم: سیمین