گله مند

من نمی دونم که آیا دوستان دیگه در ساسکاتون یا کانادا این مشکل رو پیدا کردند با نه. ولی خانواده من از زمان انتخابات ایران به هیچ وجه نتونستند با من تماس بگیرند. کارت تلفن در کانادا به نسبت گران است و تقریبا ده برابر بیشتر از ایران هزینه دارد. ما اینجا تنها هستیم و یکی از دلخوشیهامون اینه که بتونیم با خانواده صحبت کنیم. من احساس می کنم ما اینجا نیاز داریم که با دولت ایران راجع به مشکلاتمون مکاتبه داشته باشیم. بگیم که برخی از سیاستهایی که موسسات و اشخاص اتخاذ می کنند حتی به ظاهر بی اهمیت  چه تاثیر منفی بر زندگی ما می گذاره.   

مساله ما دانشجوهای خارج از کشور به محروم شدن از ارتباط با خانواده نیست. این تنها یکی از مشکلاتی بود که به عنوان یک مثال ساده مطرح کردم. بی تفاوتی نسبت به اقشار مختلف می تونه گاهی سیلی از بغض و کینه و بی اعتمادی رو ایجاد بکنه. بی اینکه اجانب هیچ تلاشی کرده باشند.

 فکر می کنم اگر ما نظراتمون راجع به سیاست خارجی و تعامل و هرمشکلی که اینجا هست رو مستقیما پی گیری بکنیم تاثیر بهتری داشته باشه از اینکه دوستان اعتراضات پراکنده داشته باشند. من سیاسی نیستم ولی حرف حق و حق گویی رو کسی متهم نمی کنه.  

باید توی چهارچوب فکری تعیین شده و قانونی مشکلات رو بازگو کرد . اینکه ما بریم توی پارلمان اروپا حرفهای عجیب بزنیم هم مشکلات رو حل نمی کنه. ما قانون داریم و بایداول ببینیم خواسته ما چی هستش . مشروعیت یک حکومت و یک نهضت زمانی زیر سوال میره که در خواستهای مشخص شهروندان به طور کاملا واضح و نه از دریچه بیگانگان و نه به هیچ روش غیر مستقیم و غیر عملی به مسولین ارجاع بشه و بعد هیچ واکنش و یا حرکت مثبتی انجام نشه.   

توی مملکت ما مسولین و مردم هنوز قانون مداری رو به طور کامل درک نکردن و به دنبال حرکتهای سرکوب کننده و انقلابی (به فرم آرمانی) هستند.

نتیجه بحث من اینه: 

 از آقایونی که توی ایران دست اندر کار هستم خواهش می کنم دریچه ای برای ارتباط با شهروندان ایرانی داخل و خارج داشته باشند. درمورد سیاست داخلی نظر حمعی ایرانیهای داحل کشور رو دخیل بدونند  واما در مورد سیاستهای خارجی با دوستان تحصیل کرده و خارج از کشور مشاوره داشته باشند پیش از اینکه سیاستها به صورت پیشرونده تخریبی همه شالوده و نظام کشور رو  مورد تهدید جدی قرار بده. 

سیمین